Ajax or Feyenoord?

စက်ဘီးစီးနင်းလာရင်း ရှေ့ကမြက်ခင်းပြင်ပေါ်မှာ ကျောင်းကပေးတဲ့ activities တစ်ခုခုလုပ်နေတယ်လို့ထင်ရတဲ့ အလယ်တန်းအရွယ် ကလေးတစ်အုပ်ထဲက ခပ်ဝဝကလေးတစ်ယောက်က အဝေးကနင်းလာတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ အနီးနားလေးကိုလျှောက်လာတာ သတိထားမိတယ်။

 သူနားကိုကျွန်တော်ဖြတ်သွားတော့ သူက Dutch လိုတစ်ခုခုလှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လဲသေချာမကြား၊ Dutch လိုလဲနားမလည်တော့

“Sorry, I can’t speak Dutch” 

လို့ပဲပြန်လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ အဲ့တော့ သူက “oh…”ဆိုပြီးပြန်ပြောတယ်။ အဲ့မှာ နောက်က ကလေးတစ်ယောက်က English လိုကျွန်တော့်ကိုပြန်လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ 

“ဟီဆက်ဒ်.. အိုင်ရက်စ် အော် ဖိုင်ယန်နော့ဒ်”

အဲ့တော့မှ ကျွန်တော်လဲ သဘောပေါက်သွားပြီး နောက်လှည့်ပြန်လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

“ဖိုင်ယန်နော့ဒ်!!” 

အဲ့လိုအော်လိုက်တော့ စမေးတဲ့ ဝတုတ်ကလေးက ပျော်သွားတဲ့ပုံနဲ့  “Yay…”ဆိုပြီးတစ်ချက်လောက်ခုန်ပေါက်လိုက်တယ်။ စောန English လိုဘာသာပြန်ပေးတဲ့ ကလေးကတော့ ကျွန်တော့်အဖြေကို စိတ်ပျက်သွားတဲ့ပုံနဲ့ “Ah…ဆိုပြီး မျက်နှာရှုံ့မဲ့ပြီး ကိုယ့်အသင်း အနိုင်ပေးမယ့် ပယ်နယ်တီမဝင်လို့စိတ်ဆိုးသွားတဲ့ မန်နေဂျာလိုခြေဟန်လက်ဟန်တွေ ဖြစ်သွားတာကိုမြင်လိုက်ရတော့ရယ်မိတယ်။ ကြည့်ရတာ ဖြတ်လာတဲ့လူကိုမေးပြီး အဖြေကိုအလောင်းအစားလုပ်ထားတဲ့ပုံစံမျိုးပဲ။ 

ဒါမယ့်သူတို့ကိုပြန်ရှင်းပြဖို့လိုတယ်ဆိုတာသိလို့ စက်ဘီးဝေးဝေးမရောက်ခင် ချက်ချင်းနောက်လှည့်ပြီး စက်ဘီးပေါ်ကထပ်လှမ်းအော်လိုက်ရတယ်။

“I am from Rotterdam.”

အဲ့တာကိုကြားတော့မှ ကလေးတစ်အုပ်က “Rotterdam? ကလား။ဟာကွာ…ဆိုပြီးသဘောပေါက်သွားတဲ့ပုံနဲ့ ဟားဟား…ဟားဟားဆိုပြီးပြုံးရယ်ကြတယ်။ ရန်ကုန်မှာကြီးလာတဲ့ရန်ကုန်သားကိုမသိပဲ ရန်ကုန်အသင်းနဲ့မန်လေးအသင်းဘယ်အသင်းကြိုက်လဲလာမေးတဲ့မေးခွန်းလိုမျိုးပေါ့။

 

နယ်သာလန်ဘောလုံးလောကမှာ မှာ ကြီး၃ကြီး “The Big Three”ရှိတယ်လို့ပြောကြတယ်။ Amsterdam မြို့က အိုင်ရက်စ် ရယ်၊Rotterdam မြို့က ဖိုင်ယန်နောဒ့် ရယ်၊Eindhoven မြို့က ပီဆက်ဗီအိုင်ဟိုဗန် ရယ်။ (ဘောလုံးကြိုက်တဲ့သူတွေလဲ နယ်သာလန်နိုင်ငံကအသင်းဆို ဒီ၃သင်းလောက်ပဲသိကြတာပဲ။ကျွန်တော်တို့ငယ်ငယ်ကလဲ ဒါပဲသိတယ်။) အိုင်ရက်စ်နဲ့ ဖိုင်ယန်နော့ဒ်က Real နဲ့ Barca၊ AC နဲ့ Inter၊ Man U နဲ့ Arsenal၊ ရန်ကုန်နဲ့မန်းလေးအသင်းတွေ့သလိုမျိုး တစ်နိုင်ငံလုံးမှာအကြီးမားဆုံးပြိုင်ဘက်တွေ။ မြို့ခံ Fans တွေအချင်းချင်းတောင် အန္တရယ်များလောက်အောင် ပြိုင်ဆိုင်ကြတယ်လိုကြားဖူးတယ်။

တစ်ခါ “Rotterdam” တံဆိပ်ပါတဲ့ Hoodie အဖြူလေးကြိုက်လို့ဝယ်ပြီးရုံးကိုဝတ်သွားတာရုံးက Senior Engineer Dutch ဘိုးတော်က 

“မင်း အဲ့အင်္ကျီနဲ့ Amsterdamတော့မသွားနဲ့နော်” 

“ငါအတည်ပြောတာ” တဲ့။ 

ဪ..အဲ့လောက်တောင် ပြိုင်ဆိုင်မှုပြင်းထန်ရလားပေါ့။ အရင်တုန်းကဆို ပရိတ်သတ်အချင်းချင်းရန်တွေဖြစ်ပြီး သေကြေဆုံးရှုံးမှုတွေရှိလောက်အောင် ပြင်းထန်ကြတယ်တဲ့။ အဲ့ဒါကြောင့်လဲ စောနက ကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့အပြုအမှုလေးက ဥပမာအနေနဲ့ပြနေတာပဲ။ ဘောလုံးနဲ့ပတ်သတ်ပြီးရင် စွဲလမ်းမှုစိတ်ခံစားချက်က အင်မတန်ကိုလေးနက်တယ်ဆိုတာပိုနားလည်မိတယ်။

 

လွန်ခဲ့တဲ့ ၆နှစ်လောက် ကျောင်းတက်တုန်းကအတန်းထဲမှာ အတန်းဖော် ဘရာဇီးက ၃ကောင်ရှိတယ်။ နာမည်တွေက “ဂေတန်” ”တူလူယို” နဲ့ “ဖိီလစ်ပီ” တဲ့။ Brazil ကဆိုတော့ စိတ်ထဲအရင်ဆုံးရောက်လာတာ ဘောလုံးပဲကို။ အဲ့တာနဲ့ တစ်ခါ “ဂေတန်” ကိုကျောင်းသွားရင်လမ်းမှာမေးကြည့်တာပေါ့။ 

“ဟျောင့်..မင်းတို့ ဘရာဇီးသားတွေက ဘောလုံးကစားတာတော်တော်ကျွမ်းတာပဲ”

“မင်းရော…အဲ့လိုအလိမ်အခေါက်တွေလုပ်တတ်လား” လို့မေးတော့

“အေး…လုပ်တတ်တာပေါ့ကွာ”

“ငါတို့ကအမြဲတမ်းဘောလုံးပဲကန်နေတာ” တဲ့

နောက်တစ်ခါ “တူလူယို” ကိုမေးကြည့်တော့ပိုဆိုး 

“အေး…သာရီး..ငါပြောမယ်…ဘရာဇီးပွဲရှိတဲ့နေ့ဆို တစ်နိုင်ငံလုံးအလုပ်မလုပ်ဖူးကွ။ ဘယ်သူမှအလုပ်ခိုင်းလို့လဲမရဘူး။ အကုန်ရပ်ပြီး ဘောပွဲပဲကြည့်တာ” တဲ့

ဪ…ကျန်တဲ့အချိန်သာလူတွေအချင်းအချင်းမတည့်ရင်မတည့်မယ် ဘောလုံးပွဲဆိုရင်တော့ မကြိုက်မနှစ်သက်မှု၊မတူညီမှုတွေကိုခဝါချမေ့ပျောက်ပြီး အားလုံးတူတူအားပေးကြတဲ့ ဘောလုံးအားကစားကပေးစွမ်းတဲ့ ထူခြားတဲ့ ပေါင်းစည်း၊စည်းလုံးစေတဲ့ ဂုဏ်သတ္တိတစ်ခုကိုစဉ်းစားမိပြီး သဘောကျမိတယ်။

 

အရင် ၃နှစ်လောက်ကငှါးနေခဲ့တဲ့ အိမ်က အခန်းဖော်ဟောင်းတစ်ယောက်က Greek လူမျိုး။ နာမည်က “အက်ဖ်တီခီအို(စ်)” “ဂရိဘာသာစကားနဲ့ဆို ငါ့နာမည်က “ပျော်ရွှင်မှု” ကိုပြောတဲ့စကားလုံးကနေဆင်းသက်လာတာ” လို့ပြောတာမှတ်မိတယ်။ နိုင်ငံခြားသားသူငယ်ချင်းထဲမှာ သူကိုအခင်ဆုံးလို့ပြောလို့ရတယ်။ တစ်ရက်တော့ စကားပြောနေရင်းမှ ဘောလုံးအကြောင်းသတိရပြီးတော့

“ဟျောင့်…မင်းတို့ Greece ကတစ်ခါတော့တုန်း ဥရောပဖလားရသွားတယ်မဟုတ်လား။ လုံးဝမထင်ထားခဲ့ဖူးလေ” ဆိုတော့ ဒီကောင့် မျက်လုံးတွေက အရောင်တောက်လာပြီး အာပေါင်ရင်းသန်သန်နဲ့ 

“သားရီးရာ…အဲ့တုန်းကတစ်နိုင်ငံလုံးအရူးအမူးတွေအောင်ပွဲခံကြတာကွာ။ ငါတောင် ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတယ်”

မှတ်မိသေးတယ် အဲ့တုန်းက ဥရောပဖလားကို နာမည်ကြီးတဲ့ Germany တို့ Spain တို့ England တို့ Italy တို့ France တို့ Netherlands တို့မရပဲ Greece ကပဲနောက်ဆုံး final ထိတက်ပြီးဖလားရသွားတာ။ Final မှာ ဂရိအတွက်ရင်တွေခုန်ပြီး ပျော်ရွှင်ပေးလိုက်ရတာကိုမှတ်မိနေတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ လူစိတ်ရဲ့ထူးခြားတာတစ်ခုက “လူသိများ နာမည်ကြီး Popular ဖြစ် လူအာရုံစိုက်ခံရမှု Attention များ၊ ပြည်စုံမှုတွေရှိတဲ့ အရာမျိုးတွေ” အောင်မြင်မှုရသွားတာက သိပ်ပြီးပျော်စရာမကောင်းဘူး မထိဘူး မဖီလ်းရဘူး။ အမှတ်မရစေဘူး။ ဒါပေမယ့် “လူသိနည်း popular မဖြစ် လူအများအာရုံစိုက်ခံရမှု attention မရှိတဲ့ သေးငယ် အားငယ်တဲ့ အရာမျိုးတွေ” ကျားကုတ်ကျားခဲနဲ့ရုန်းကန်ပြီး နောက်ဆုံးမှာ ထိုက်တန်မှုတစ်ခုကိုရရှိပြီးအောင်ပွဲခံနေတာကို မြင်ရတာ အင်မတန် စိတ်အရသာရှိ ကျေနပ်ပြည့်ဝစေပြီး ထိမိအမှတ်ရကျန်ရစ်စေတဲ့ ခံစားချက်မျိုးကိုပေးစွမ်းတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့်

“မင်း…ဘယ်လိုမှမှန်းဆမိမှာမဟုတ်ဖူး။ အဲ့တုန်းက ငါတို့တွေအရမ်းကိုပျော်ကြတာ။ တစ်အိမ်လုံး တစ်လမ်းလုံး တစ်မြို့လုံး၊ တစ်နိုင်ငံလုံး အရူးအမူးတွေဖြစ်ပြီးအောင်ပွဲခံကြလေကွာ” လို့ပြောတဲ့ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ သူရဲ့အားပေါင်ရင်းသန်သန် စိတ်အားထက်သန်စွာ တုံ့ပြန်ဖြေကြားတဲ့ပုံစံကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်တောင် လက်ကကြက်သီးမွှေးညင်းတွေထလာပြီး ပျော်ရွှင်မိသွားတယ်။ ဘောလုံးလောက်ဘယ်အားကစားကမှ ပြင်းထန်စူးရှပွင့်ထွက်သွားတဲ့ ပျော်ရွှင်မှုမျိုးပေးစွမ်းနိုင်မှာမဟုတ်ဖူးလို့တွေးမိတယ်။ 

 

အလုပ်က သူဌေးက မင်းဘယ်အသင်းအားပေးတာလဲလို့ တစ်ခါကမေးတယ်။ “အေး…ငါမန်ယူ အားပေးတာဆိုတော့” အဲ့လိုမှန်းသိရင် မင်းကိုအစကတည်းကအလုပ်မခန့်ဘူးလို့နောက်ပြောတယ်။ သူကတော့ ချယ်ဆီးလ်ဖန်။ အလုပ်ထဲမှာသူနဲ့ အီတလီ ဘိုးတော်နဲ့ ခဏခဏဘောလုံးအကြောင်းပြောတယ်။ အဲ့ အီတလီက senior engineer က Naples မြို့ကဆိုတော့မှ သွားသတိရတာနဲ့ 

“ငါ ကျောင်းသားဘဝတုန်းက Naples ကိုသူငယ်ချင်းတွေနဲ့အလည်လာဖူးတယ်။ ငါမှတ်မိတာ တစ်မြို့လုံးဘယ်နေရာကြည့်ကြည့် မာရာဒိုနာ(Maradona) ချည်းပဲကွာ” ဆိုတော့

“မင်း…မာရာဒိုနာကို ငါတို့မြို့မှာ ဘုရားသခင်(God) လိုကိုးကွယ်ကြတာကွ” တဲ့။

ပီဇာ ဆိုတဲ့ အစားအစားရဲ့မူလကို အီတလီလိုတော်တော်များများသိကြတယ်။ တကယ် တိတိကျကျက Pizza ရဲ့ Origins က အီတလီ Naples မြို့ကဆိုတာ သူပြောမှပဲသိတော့တယ်။ အဲ့တော့ Naples ကိုရောက်ရင် ကမ္ဘာအကောင်းဆုံး မူလပထမ Pizza တွေဝင်စားကြည့်ဖို့မမေ့ကြနဲ့ပေါ့။ ခက်တာက စားခဲ့တဲ့ ပီဇာတွေကို သတိမရဘူး လက်ညိုးညွှန်ရာ အရပ်မှာ မာရာဒိုနာ ရှိနေတာပဲ သတိရတယ်။ ဆိုင်တွေနံရံမှာ၊ ပစ္စည်း ပစ္စရတွေမှာ မာရာဒိုနာရုပ်ပုံတွေနဲ့။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တည်းခဲ့တဲ့ Hotel ရဲ့ နံရံတစ်နေရာမှာတောင် မာရာဒိုနာ ပန်းချီကားကြီးကချိတ်ထားတာကိုမြင်မိတော့ မာရာဒိုနာကို တော်တော်နှစ်သစ်ကြတာပဲလိုတွေးမိတယ်။ အလုပ်ထဲရောက် Naples မြို့သားနဲ့တွေ့တော့မှ မာရာဒိုနာအပေါ်ရူးသွပ်မှုကို ပိုနားလည်သွားတယ်။ သူပြောတဲ့ တင်စားတဲ့စကားလေးတစ်ခုကိုသဘောကျလို့မှတ်မိနေသေးတယ်။

“ငါတို့မြို့မှာ မာရာဒိုနာ ဝန်ကြီးလုပ်ချင်တယ်ဆိုရင် ရွေးကောက်ပွဲတောင်ဝင်ပြိုင်စရာမလိုဘူး။ ချက်ချင်းတမ်း ဝန်ကြီးဖြစ်တယ်” တဲ့

မှတ်မိတယ် ငယ်ငယ်တုန်းက “အင်အား” လား “Eleven” ဂျာနယ်လားမသိ မာရာဒိုနာ နာပိုလီ အသင်းမှာကစားခဲ့တဲ့အကြောင်း တစ်မျက်နှာအပြည်ရေးထားတဲ့ဆောင်းပါးလေးကိုဖတ်မိတယ်။ အဲ့ဆောင်းပါးကြောင့်ပဲ မာရာဒိုနာ ကိုစကြိုက်သွားတာ။ သိပ်နာမည်မကြီးတဲ့ နာပိုလီလိုအသင်းကို ကမ္ဘာကျော်တဲ့ မာရာဒိုနာက ရောက်သွားပြီး အဲ့အသင်းကို စီးရီးအေ ချန်ပီယံ ဖြစ်အောင် ဘယ်နှစ်ကြိမ်လဲတောင်မသိရအောင်လုပ်ပေးခဲ့တာလိုရေးထားတယ်။ သူလဲထွက်သွားပြီးတာနဲ့ နာပိုလီက တန်းတောင်ဆင်းသွားခဲ့ရတယ်ဆိုလားပဲ။ ဘောလုံးမှာက တစ်ယောက်တည်းကောင်းလို့ တစ်သင်းလုံး ချန်ပီယံ ဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ video game ထဲမှာပဲရမယ် အပြင်မှာ ဖြစ်နိုင်ချေမရှိသလောက်ပဲ။ အသင်းလိုက်ကိုကောင်းမှရမှာ။ ဒါပေမယ့် မာရာဒိုနာက တစ်ယောက်တည်းနဲ့ကို Napoli အသင်းကို စိတ်ဓာတ်ရော ကစားတာရော ဂိုးသွင်းတွေနဲ့ရော Champion ရအောင်လုပ်သွားခဲ့တာ။ အဲ့ဒီရဲ့ လွှမ်းမိုးမှုက မြို့သားတွေအပေါ်မှာဘယ်လောက်ထိရှိသလဲဆိုတာ နောက် ဆယ်စုနှစ်လောက်ကြာပြီး Naples ရောက်မှာပဲမြင်တော့တယ်။ ကိုယ့်နိုင်ငံသားလဲမဟုတ် ကိုယ့်သွေးသားလဲမဟုတ်တဲ့ တခြားနိုင်ငံသားတစ်ယောက်ကို တစ်မြို့လုံးကလူတွေက ဘယ်လောက်တောင် ချစ်ခင်ကြသလဲ။ သူတို့ Napoli အသင်း ဖလားတွေရခဲ့တော့ ဘယ်လောက်တောင် ကျေးဇူးတင်ပြီး ပျော်ရွှင်အောင်ပွဲခံခဲ့ကြရသလဲ။ သူတို့ရဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေထဲမှာ ပျော်ရွှင်ခဲ့ရတဲ့ တမ်းတဖွယ်ရာ အဖြစ်အပျက်တွေဘယ်လောက်ကျန်ရှိခဲ့လဲဆိုတာ မြို့ရဲ့နေရာတိုင်းလိုလိုမှာ တွေ့နေရတဲ့ မာရာဒိုနာရဲ့ ပုံရိပ်တွေကသက်သေတွေပါပဲ။ 

ဪ ငါ့တို့နိုင်ငံမှာတောင် ကိုယ့်သွေးသားလဲမဟုတ် ကိုယ့်လူမျိုးလဲမဟုတ်တဲ့ ဘောလုံးသမားတွေ အသင်းတွေကိုဘယ်လိုနှစ်သက်ကြသလဲ။ ဂျာနယ်မှာပါတဲ့ ကစားသမားပုံတွေကို အခန်းနံရံမှာကပ်ထားတဲ့ကောင်တွေ၊ အိပ်ရေးပျက်ခံပြီး ခုထိဘောပွဲထကြည့်ကျတဲ့ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကောင်တွေ၊ လက်ရှိအိမ်က ထမင်းချက်နေတမ်းလန်းနဲ့ IPad လေးဖွင့်ပြီး ဖိုင်ယန်နော့ဒ်ပွဲကြည့်နေတတ်တဲ့Dutchကောင် ၊ လမ်းတွေရထားတွေပေါ်မှာ အသင်း နဖူးစည်း၊ခေါင်းစည်း၊ဦးထုတ်၊ အင်္ကျီ ကိုယ်စီနဲ့ တွန်းလှည်းထဲကကလေးရော အဖိုးကြီးတွေရော အဖွားကြီးတွေရော Rotterdam တစ်မြို့လုံးမှာ အသင်းအတွက်အောင်ပွဲခံနေကြတာ၊ တစ်ခါ ဆေးရုံကသေခါနီး အဖိုးကြီး သူ့ရဲ့နောက်ဆုံးဆန္ဒအရ ဖိုင်ယန်နော့ဒ် ချန်ပီယန်ဖြစ်တာလေး အပြင်မှာမြို့သူမြို့သားတွေနဲ့အောင်ပွဲခံချင်လို့ပါိလို့တောင်းဆိုလို့ ခံတင်ကြီးနဲ့ အပြင်မှာထွက် တစ်မြို့လုံးကလူတွေနဲ့အောင်ပွဲခံနေတာကိုရိုက်ထားတဲ့ ဓာတ်ပုံလေးကို ပြန်သတိရမိတော့ ဘောလုံးအားကစားက တစ်ချို့နိုင်ငံကလူတွေတော်တော်များများရဲ့ ဘဝတစိတ်တဒေသ အရေးပါတဲ့နေရာယူထားတဲ့ ဖြစ်ရပ်တစ်ခုပဲဆိုတာနားလည်သွားတယ်။

အဲ့ဒါကြောင့်လဲ Terschelling ကျွန်းပတ်လမ်းပေါ်မှာ စက်ဘီးနင်းလာတဲ့ ကျွန်တော့်လို သူစိမ်းတစ်ယောက်ကိုမြင်တဲ့အခါ ၄၊၅တန်းလောက်ပဲရှိသေးတဲ့ ကလေးတစ်အုပ်က မေးချင်တဲ့မေးခွန်းက

“အိုင်ရက် အော် ဖိုင်ယန်နော့ဒ်” တဲ့