Stories

စနေ၊တနင်္ဂနွေ နေသာတဲ့ရက်ဆို Kralingen ကန်ကိုခဏခဏလာတယ်။ တစ်လမှာ အနည်းဆုံး ၁ခေါက်လောက်လာဖြစ်တယ်။ မြက်ခင်းပေါ်ခင်းတဲ့အခင်းလေးတစ်ခုကိုကျောပိုးအိတ်ထဲထည့်ပြီး စက်ဘီးနဲ့ ၁၀မိနစ်လောက်နင်းပြီးလာခဲ့တယ်။  ...

စက်ဘီးစီးနင်းလာရင်း ရှေ့ကမြက်ခင်းပြင်ပေါ်မှာ ကျောင်းကပေးတဲ့ activities တစ်ခုခုလုပ်နေတယ်လို့ထင်ရတဲ့ အလယ်တန်းအရွယ် ကလေးတစ်အုပ်ထဲက ခပ်ဝဝကလေးတစ်ယောက်က အဝေးကနင်းလာတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ အနီးနားလေးကိုလျှောက်လာတာ သတိထားမိတယ်။ ...

အရွယ်ရောက်ခါစအချိန်တည်းက စိတ်ကူးထဲမှာခံယူထားတဲ့ အရာတစ်ခုရှိခဲ့တယ်။ တကယ်မရှိတဲ့ စိတ်ကူးနဲ့ပုံဖေါ်ထားတဲ့ အနာဂတ်က ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် (Imaginary person) ပေါ့ ...

“ရုန်းထွက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလို့ထင်ရတဲ့အချိန်တွေရှိလာနိုင်တယ်ဆိုတာငါကြိုသိပြီးသားပါ။ကြီးမားတဲ့ရန်သူတွေ အောက်မှာ  သေးငယ်စွာနဲ့ တစ်ယောက်တည်း မသေချာမရေရာနဲ့ပေါ့” ...

နောက်ဆုံး စခန်းသိမ်းလိုက်နိုင်ပြီဆိုတော့မှ သူငယ်ချင်းရဲဘော်နှစ်ယောက်က သူ့ဓာတ်ပုံရှေ့မှာထိုင်ရင်း အမျှဝေပေးတယ်။ အမျှဝေပေးနေတဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရင်း သူ့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေအတားအစည်းမဲ့စီးကျလာတယ်။ ...

“လူကိုဖျက်ဆီးလိုက်လို့ရတယ်။ အရှုံးပေးအောင်တော့လုပ်လို့မရဘူး” ဟမ်းမင်းဝေးကို noble prize ရစေခဲ့တဲ့စာအုပ်ဆိုလို့ဖတ်ကြည့်တာ။ သူ့ရဲ့အကောင်းဆုံး စာအုပ်လို့လဲသတ်မှတ်ကြတယ်။ ကျွန်တော့် သုံးသပ်ချက်အရတော့ အကြိုက်ကြီးတော့မဟုတ်။ သက်ကြီးတဲ့တံငါသည် အဖိုးကြီးက ပင်လယ်ထဲမှာငါးသွားမျှားတယ်။ ...